PAYÎZ (SONBAHAR)

Payîze, demsal demsala koçberîyê ye.Axa serhedê ji ber sedemên xwezayî  zerdike îro. Çil û çîya, deşt û zozan, rewî û rêbaz, nebat û însan  di bêdengîyê de dimeşin.Li alîyê Agirî'yê meriv dibê qeyê Mele Ehmedê Xanî hîna çîroka Mem û Zîn dinivîsîne, meriv li hêla Wan'ê dinêre, tê bê qeyê Feqî,qedera xwe û Sînemê û a Şêx ê Sen'an bi qedera Bersîs ê Abît re bi teyran re parvedike û digrî ji bêmirazîya xwe û Sînem a Mûksî re.Ava mûradê bi lez û bez dikişe bi hêvîya gîhaştina Dîcle û Firatê.Payîze perperoka jî imrê xwe temamkirin, quling rêya berîyê raçevdikin. Gîha û genim hate çinîn, dengê çerxên aşa mizgînîya nanê germ didin me. Koçer ji zozanan  berjêrî  welatên deştî dibin, qîz û xortên me dewet dikin digihîjin mirazên xwe, av li çema xemgîn dikişin, çimkî erdê ku bi avên çema xwe hişînbike tune van rojên payîzê, dar û ber, her û her, tev û tev bi rengê vang gogh dîjîn. Heywaxxx payîza derenge, berfa ku li serê çîyayê bilind di rêberîya Mikaîl (a.s)’de hatîyê barîn muxbêrîya zivistanek zar û dijwar dide me, Bayê ecem, bayê qulbe, bayê çep, bayê rast dora xwe şaşdikin van rojên payîzê, carna bi hevra, carna bi serê xwe, carna bi dilek şikeştî, bi hêstên xerîbîyê diherikên ser jîyanê. Di demek nêzîk de, dûyê sobeyan yê bi esîmanên bê stûn ve hilpas bibe, û yê dengê dengbêja tevlî xwe bike û yê bi ser evînîyên veşartî de, yê bi ser evînîyên nîvmayî de, yê bi ser evîndarên ku hineya wan hatîye bayîn de bibarîne. Tava payîzê şêlû birqav dide van rojan. Şewqa tavê dide hêvîyên demsalê, kal û pîr yê bi hêvîya biharek din yê xwe bidin ber dîwaran. bi germa tava payîzê hêstirên wan ê bihele, ew çax tavîya mirinê yê bi ser kılamên dengbêjan de bigre, ewrên reş û tarî yê bi dengê Evdalê Zeynikê şev nîvê şevê bi xuricin.

 Belêêê, di van rojên payîzê û rojên ku li pey payîzê de tên de, bi dengê dengbêjan, emê carna, ji bo bê mirazîya mem û zîn bigrîn, emê carna bibin pez quvîyek li ser sîpanê xelatê gohdarî li Xecê û Siyabend bikin, emê carna bi Temo re, li deşt û zozanên emrê Evdalê Zeynikê bigerin, hinek rojan emê bi Karapet re xwe sirgûnî bin xetê bikin, emê carna li Helepçeyê bi bîhnan sêvan bimrin, emê bi dengê Şakirê Bedîh li zozanên serhedê herîn koçerîyê, emê carna bi îzna Hıseynê farê, ji bo xatirê çev û birîyên reş û belek ê Têlîya malxirab, emê heft qûşkan ji hef birayan re têxin berdêlî, emê bi sewta Reso, li ser baskê qulingekî mektûbekî ne nivîsandî ji kul û derdên xwere bişînin, di bin giranîya xem û xeyalên me de, baskê qulingê yê bişkê, ew qulinga yê bibe mêvanê evdalê zeynike, evdal yê kor be, qulingê saxbe, wexta quling saxdibe evdal îdî kal dibe. emê li ser tirba Ehmedê Xanî, ji mele Ahmedê Cizîrî re fatihek jî bixwînin, emê ji ber xwe kılaman derxînin li ser eşqên xwe, lê gotinên me yê dilê me rehetneke, emê bi dengê dengbêjan, şopa aşıqên ku gihîştinin mirazên xwe bigerînin. Emê bibin payîz, bibin zivistan,emê bibin bihar, bibin havîn, çi kin, çi dirêj, ya rast ewe ku dengbêja li ser dilên xwe nîvîsandine dîroka me, Demsal payîze, roj kin, şev dirêjên, dengbêje bêjin emê gohdar bikin, emê gohdar bikin dengbêjê bêjin ku heta, li baxên Feqîyê Teyran dîsa biharek nû hat…

abdulselam akıncı 

ekim 2014-ankara