Mezopotamya ve Anadolu’da…

Feqîyê Teyran’nın,Melayê Cizîrê’nin,Yunus Emre’nin,Hacı Bektaşı Veli’nin,Pir Sultan Abdal’ın,Hz.Mevlana’nın,Ehmedê Xani’nin,Ebu Eyüp El Ensari’nin, Hz.İbrahim’in,Hz Eyüb’ün,Nuh Aleyhiselam’ın,duası;

Mem ile  Zîn’in, Leyla ile Mecnun’un, Xecê ile Siyabend’in, Cembelî ile Binevşa Narin’in, Kerem ile Aslı’nın, Tahir ile Zühre’nin, Rizgan ile Nûrê’nin, Feqî ile Müksi Sinem’in, Evdal ê Zeynikê ile Gulê a File’nin, Zembîlfroş ile Xatûn’nun,Dewrêş ile Edûl’un öte dünyaya kalmış ve bir amin deseniz kabul olacak muratları;

 

Rahip Bahira’nın kervan sarayına uğrayan kervanı takip eden bulutun, Kisra Sarayı’nın yıkılan 14 sütunu’nun, Seva Gölü’nün kuruyan suyu’nun, müjdesi;

Dağdaki çobanın, beşikteki bebeğin, hamile kadının,süt emen kuzunun,yuvasız kuşun,madendeki emekçinin, iskeledeki inşaatçının, yoldaki yolcunun, annesiz öksüzün, babasız yetimin, eli kınalı gelinin,kimsesiz kim’in,masumiyeti;

  

Aşık Veysel'in,Yaşar Kemal’in, Mehmet Uzun’un, Nazım Hikmet’in, Musa Anter'in, Cegerxwîn'in, Necip Fazıl’ın, Neşet Ertaş'ın, annelerin, babaların, ''barış çağrısı'' VAR, kulak verin bu seslere...
savaş ve kan yakışmıyor bu topraklara...!

abdulselam akıncı

10-ekim-2014

ankara

Uzak...

Uzak...
 
Bütün dünya edebiyatlarında, sözcüklere boynundan büyük yükler yüklenmiştir. Günlük hayatın karmaşasını,başa çıkılamayan hezeyanları, atlatılamayan travmaları, insan aklının derinini hep sözcüklerle anlatırız. Dilsiz elçilerdir onlar,ne vakit çağırsan gelir bir şairin devrik cümlesinden. Seni anlatırken, sana ağlar da aynı zamanda, çaresi kalmamış derdinin, içini kemiren zehirin panzehiridir kelimeler. Kendi gerçekliğine güç yetiremeyenler, kelimelerin sihirli anlamlarında ifade bulmaya çalışırlar. İçinde bulunulan realitenin türlü versiyonlarına göre bir bir düşer hafızadan tümceler...
Mevsim sonbahar, aylardan Ekim, ve yarın Kurban bayramı. Günü en iyi anlatacak kelimenin arefesindeyiz. Hangi sözcük derseniz hiç tereddütsüz ''UZAK'' derim...
Uzak: Belirsizliğin adı çoğu kez, ya da ulaşamamanın kendi psikolojik tanımı. Her ne ise de, bilinen anlamına denk düşen mesafeler acıtır ve ağlatır ekseriyetle. Bu aralar,gökyüzü de uzak, yeryüzü de, sevgi de uzak sevgili de, yakın olan ve yakın olunan hiç birşeyin, uzaktaki kadar incitmediği bir ölüm iklimi. Ölen ölene, uzak düşen düşene.

Uzaktan uzağa özlemenin, uzaktan uzağa sevmenin mevsimi. Kim ki birini bir diğerine yakın kılacak olsa belki de cennetle müjdelenecek. Herkesin herkese, herkesin herşeye, insanın insanlığa uzak olduğu mülteci bir sonbahar uzaklığı.
Yakını, uzaktan düşlemek zorunda kalanların beyhude biçareliği... Mesela bir çaresi kalmamışken, sevgiliye hatırımdasın demeyi, işgal altındaki yüreğinden, acıyı püskürtmeyi  ''uzak''la mümkün kılıyor Cemal Süreyya.

Öyle uzaktan seviyorum seni,

 Yanaklarına sızan iki damla yaşını silmeden.
 En çılgın kahkahalarına ortak olmadan

 En sevdiğin şarkıyı beraber mırıldanmadan.

 Öyle uzaktan seviyorum seni

 Kırmadan

 Dökmeden

 Parçalamadan

 Üzmeden

 Ağlatmadan uzaktan seviyorum seni...

Çaresi kalmamış şairin.Uzak işte, kanadı da olsa ulaşamayacağı kadar uzak.

Dedim ya, belirsizliğin adı çoğu kez, ya da ulaşamamanın kendi psikolojik tanımı. Her ne ise de, bilinen anlamına denk düşen mesafeler acıtır ve ağlatır ekseriyetle. Hiç tanımadığımız bir coğrafyanın uzaklığını ifade ederken de aynı utangaç hüzün beliriverir. Dahası yok, ''Uzakta işte'' ulaşılamaz öyle şıp diye  "Nerede?"sorusuna da, hep o belirsiz kuşkulara gark cevap verilir.. Uzakta işte! Tek başına sadece hüzün ve özlem iken, yanına bir 'işte' eklenince, bir de kuşku düşer yüreğin derinine. Uzak... Bir türlü varılamayan mesafe, gitmekle bitmeyen o sonsuz ara, ışık hızıyla gidilse dahi kapanamayan o fark.Nede yaralıcıdır bu çelimsiz sözcük. Kırıcıdır da aynı zamanda. "Neyin oluyor?" Sorusuna "uzaktan akrabam..." derken bile akrabalığın değerini düşüren, o fesat ve ötekeliştiren kelime 'uzak'tır yine. Hangi acıyı kaldırsan altından arzı emdam eden, bütün mutluluklara burnunu sokan, hem sebep hem de sonuç olabilen o sözcük: Uzak!hiçe saymanın bir başka şekli. Hem çok şey, hem de hiçbir şeyleştiren bu mutsuz kelime bütün ayrılıkların sebebidir. Öyle değil mi? Neyimiz varsa, ne oluversin diyorsak, en çok neyi istiyor ve neye daha çok yakın olmak istiyorsak bakın hepsi uzaktadır... Yakında olmayan her şeyin olduğu tek yer 'uzak’tır. Almayın kimsenin âhını ve güvenmeyin bu çelimsiz sözcüğe... Özlemleriniz hatıralarınız sevdikleriniz hatta sevecekleriniz, kaybettiğiniz her şeyiniz O kahrolası 'uzak'tadır...

Ve son olarak.!
Yarın bayram,
mülteci bir çaresizliğin işgalinde,yerinden yurdundan edilmişlerin kederiyle,muhacirane bir hüzünle,mutluluktan oldukça ''Uzak bir bayram''olacak.
uzak olmamasını ümit ettiğim bütün iyi dileklerimi dileyerek, barışa, savaşsız günlere vesile bir bayram diliyorum.

hoş kalın...

abdulselam akıncı
3-ekim 2014-ankara

PAYÎZ (SONBAHAR)

Payîze, demsal demsala koçberîyê ye.Axa serhedê ji ber sedemên xwezayî  zerdike îro. Çil û çîya, deşt û zozan, rewî û rêbaz, nebat û însan  di bêdengîyê de dimeşin.Li alîyê Agirî'yê meriv dibê qeyê Mele Ehmedê Xanî hîna çîroka Mem û Zîn dinivîsîne, meriv li hêla Wan'ê dinêre, tê bê qeyê Feqî,qedera xwe û Sînemê û a Şêx ê Sen'an bi qedera Bersîs ê Abît re bi teyran re parvedike û digrî ji bêmirazîya xwe û Sînem a Mûksî re.Ava mûradê bi lez û bez dikişe bi hêvîya gîhaştina Dîcle û Firatê.Payîze perperoka jî imrê xwe temamkirin, quling rêya berîyê raçevdikin. Gîha û genim hate çinîn, dengê çerxên aşa mizgînîya nanê germ didin me. Koçer ji zozanan  berjêrî  welatên deştî dibin, qîz û xortên me dewet dikin digihîjin mirazên xwe, av li çema xemgîn dikişin, çimkî erdê ku bi avên çema xwe hişînbike tune van rojên payîzê, dar û ber, her û her, tev û tev bi rengê vang gogh dîjîn. Heywaxxx payîza derenge, berfa ku li serê çîyayê bilind di rêberîya Mikaîl (a.s)’de hatîyê barîn muxbêrîya zivistanek zar û dijwar dide me, Bayê ecem, bayê qulbe, bayê çep, bayê rast dora xwe şaşdikin van rojên payîzê, carna bi hevra, carna bi serê xwe, carna bi dilek şikeştî, bi hêstên xerîbîyê diherikên ser jîyanê. Di demek nêzîk de, dûyê sobeyan yê bi esîmanên bê stûn ve hilpas bibe, û yê dengê dengbêja tevlî xwe bike û yê bi ser evînîyên veşartî de, yê bi ser evînîyên nîvmayî de, yê bi ser evîndarên ku hineya wan hatîye bayîn de bibarîne. Tava payîzê şêlû birqav dide van rojan. Şewqa tavê dide hêvîyên demsalê, kal û pîr yê bi hêvîya biharek din yê xwe bidin ber dîwaran. bi germa tava payîzê hêstirên wan ê bihele, ew çax tavîya mirinê yê bi ser kılamên dengbêjan de bigre, ewrên reş û tarî yê bi dengê Evdalê Zeynikê şev nîvê şevê bi xuricin.

 Belêêê, di van rojên payîzê û rojên ku li pey payîzê de tên de, bi dengê dengbêjan, emê carna, ji bo bê mirazîya mem û zîn bigrîn, emê carna bibin pez quvîyek li ser sîpanê xelatê gohdarî li Xecê û Siyabend bikin, emê carna bi Temo re, li deşt û zozanên emrê Evdalê Zeynikê bigerin, hinek rojan emê bi Karapet re xwe sirgûnî bin xetê bikin, emê carna li Helepçeyê bi bîhnan sêvan bimrin, emê bi dengê Şakirê Bedîh li zozanên serhedê herîn koçerîyê, emê carna bi îzna Hıseynê farê, ji bo xatirê çev û birîyên reş û belek ê Têlîya malxirab, emê heft qûşkan ji hef birayan re têxin berdêlî, emê bi sewta Reso, li ser baskê qulingekî mektûbekî ne nivîsandî ji kul û derdên xwere bişînin, di bin giranîya xem û xeyalên me de, baskê qulingê yê bişkê, ew qulinga yê bibe mêvanê evdalê zeynike, evdal yê kor be, qulingê saxbe, wexta quling saxdibe evdal îdî kal dibe. emê li ser tirba Ehmedê Xanî, ji mele Ahmedê Cizîrî re fatihek jî bixwînin, emê ji ber xwe kılaman derxînin li ser eşqên xwe, lê gotinên me yê dilê me rehetneke, emê bi dengê dengbêjan, şopa aşıqên ku gihîştinin mirazên xwe bigerînin. Emê bibin payîz, bibin zivistan,emê bibin bihar, bibin havîn, çi kin, çi dirêj, ya rast ewe ku dengbêja li ser dilên xwe nîvîsandine dîroka me, Demsal payîze, roj kin, şev dirêjên, dengbêje bêjin emê gohdar bikin, emê gohdar bikin dengbêjê bêjin ku heta, li baxên Feqîyê Teyran dîsa biharek nû hat…

abdulselam akıncı 

ekim 2014-ankara